Selamlar,
Öncelikle bu yazıyı yazma sebebim içime bir öküzün oturmuş olması.Basık hissediyorum.Sıkılmış.Nefes almamı bile zorlaştırıyor bu.Yazının devamı bu öküzü araştırmakla geçicek.
Yaklaşık bir haftadır evdeyim.Sadece evdeyim.Dışarı hiç çıkmıyorum.Güneş görmüyorum.Daha da mühimi kimseyle konuşmuyorum.Bu benim psikolojimi batırmış durumda.Yalnızlığı seven biriyim ama bu kadarı da batıyor artık.İç konuşmalarımın şiddeti gittikçe artıyor.Rüyalarımın etkinliği gittikçe artıyor.Hayatımı boka harcadığımı düşünmem bastırıyor arada.Ama yapacak bir şey de bulamıyorum.Kitap okuyorum arada.Ümitsizlik hakim üzerimde.Üretim yapamıyorum.
Bunların hepsi problem tabi ki.Ama sanırım sosyal sorunlar kaynağı bu halimin.İnsanlar arasında olmak rahatlatıyor beni bazen.Dikkat et bazen dedim.Sanırım günümün dörtte ya da beşte birini sosyal bir çevrede geçirmek benim için iyi.Ama son günlerde iyice yalnızlaştım.Yalnız başıma monoton bir hayat sürüyorum.
Başlığı neden attığımı açıkladığım bölüme geçiyorum.Bir arkadaşım var benim.Bir yıl falan oldu tanıyalı.Çok samimi değiliz.Hatta onun hakkında hiçbir şey bilmiyor olabilirim.Ama çok değerli benim için.Neden mi değerli?Bilmiyorum tam olarak.Değer verecek birine ihtiyacım olduğu için sanırım.Ama neden o?Çünkü zaten yalnız bir adamım ve dolayısıyla fazla seçeneğim yok.İnsanların çoğunu sevmiyorum bir de.Ve de ona az da olsa kendimden bahsettim.Daha başka sebepler de vardır ama konumuz bu değil.İnsan değer verir işte.Ailesine,sevgilisine,arkadalarına....Aşk bu değer vermenin gözleri kör edecek boyutudur.Aşk bir kabullenme ve bir kesinlik...Aşık olduğunu zihnin tanımlıyor ve sen bunu sorgulamıyorsun.Bence bu böyle.
Konudan iyice saptık ama düşüncelerim böyle işte.İşte bu değer verdiğim arkadaşım sanırım bana değer vermiyor.Hani şu "Sen elmayı seviyosun diye elma da seni sevecek değil" derler ya işte o hesap.Ama sevmekle değer vermek arasında fark var.Burada değer vermenin ne olduğundan bahsediyim biraz.
----
Bir insanın hayatında ne kadar değerlisiniz?Nasıl anlarsınız biliyor musunuz?O insanın hayatında ne kadar tanımlısınız ona bakın.Siz olmasınız onun hayatında bir bok değişir mi?Ya da daha da güzel bir ifadeyle onun yaşamında önemli bir parametre misiniz?Hayatını yaşarken sizi ne kadar takıyor?
----
Evet bu arkadaşım beni takmıyor.Bildiğin siklemiyor.Attığım mesaları görmüyor(!)Hiçbir zaman bana kendisi mesaj atmıyor.Yaptığımız konuşmaları olabildiğince kısa tutuyor.Yeterince anlaşılıyor sanırım.Eskiden şüpheliydim ama şimdi emin sayılırım.
İçimdeki öküz de sanırım bu.Bu karşılıksız verdiğim değer.Aslında çözüm basit.Bu arkadaşımı yakınlık derecemden soyutlamak yapmam gereken.Onu olabildiğince düşünmemek ve onunla iletişime geçmeye çalımamak.Ama benim ne tarz bir psiko olduğumu biliyorsunuz.Zaten hayatım bomboş.Hayatta sanırım ailem harici kimsenin hayatında önemli bir etken değilim. Oysa ben de belki çoğu insanın istediği başka insanların hayatında fark yaratmak istiyorum.Etkisiz eleman değil.
Zaten biliyorsun nefret sendromum var.Çoğu insandan sıkılıyorum.O yüzden değer verme ihtiyacımı karşılayacak insan bulamıyorum.Herkeste kusurlar buluyorum.Evet işte böyle.Neyse hadi görüşürüz..
Öncelikle bu yazıyı yazma sebebim içime bir öküzün oturmuş olması.Basık hissediyorum.Sıkılmış.Nefes almamı bile zorlaştırıyor bu.Yazının devamı bu öküzü araştırmakla geçicek.
Yaklaşık bir haftadır evdeyim.Sadece evdeyim.Dışarı hiç çıkmıyorum.Güneş görmüyorum.Daha da mühimi kimseyle konuşmuyorum.Bu benim psikolojimi batırmış durumda.Yalnızlığı seven biriyim ama bu kadarı da batıyor artık.İç konuşmalarımın şiddeti gittikçe artıyor.Rüyalarımın etkinliği gittikçe artıyor.Hayatımı boka harcadığımı düşünmem bastırıyor arada.Ama yapacak bir şey de bulamıyorum.Kitap okuyorum arada.Ümitsizlik hakim üzerimde.Üretim yapamıyorum.
Bunların hepsi problem tabi ki.Ama sanırım sosyal sorunlar kaynağı bu halimin.İnsanlar arasında olmak rahatlatıyor beni bazen.Dikkat et bazen dedim.Sanırım günümün dörtte ya da beşte birini sosyal bir çevrede geçirmek benim için iyi.Ama son günlerde iyice yalnızlaştım.Yalnız başıma monoton bir hayat sürüyorum.
Başlığı neden attığımı açıkladığım bölüme geçiyorum.Bir arkadaşım var benim.Bir yıl falan oldu tanıyalı.Çok samimi değiliz.Hatta onun hakkında hiçbir şey bilmiyor olabilirim.Ama çok değerli benim için.Neden mi değerli?Bilmiyorum tam olarak.Değer verecek birine ihtiyacım olduğu için sanırım.Ama neden o?Çünkü zaten yalnız bir adamım ve dolayısıyla fazla seçeneğim yok.İnsanların çoğunu sevmiyorum bir de.Ve de ona az da olsa kendimden bahsettim.Daha başka sebepler de vardır ama konumuz bu değil.İnsan değer verir işte.Ailesine,sevgilisine,arkadalarına....Aşk bu değer vermenin gözleri kör edecek boyutudur.Aşk bir kabullenme ve bir kesinlik...Aşık olduğunu zihnin tanımlıyor ve sen bunu sorgulamıyorsun.Bence bu böyle.
Konudan iyice saptık ama düşüncelerim böyle işte.İşte bu değer verdiğim arkadaşım sanırım bana değer vermiyor.Hani şu "Sen elmayı seviyosun diye elma da seni sevecek değil" derler ya işte o hesap.Ama sevmekle değer vermek arasında fark var.Burada değer vermenin ne olduğundan bahsediyim biraz.
----
Bir insanın hayatında ne kadar değerlisiniz?Nasıl anlarsınız biliyor musunuz?O insanın hayatında ne kadar tanımlısınız ona bakın.Siz olmasınız onun hayatında bir bok değişir mi?Ya da daha da güzel bir ifadeyle onun yaşamında önemli bir parametre misiniz?Hayatını yaşarken sizi ne kadar takıyor?
----
Evet bu arkadaşım beni takmıyor.Bildiğin siklemiyor.Attığım mesaları görmüyor(!)Hiçbir zaman bana kendisi mesaj atmıyor.Yaptığımız konuşmaları olabildiğince kısa tutuyor.Yeterince anlaşılıyor sanırım.Eskiden şüpheliydim ama şimdi emin sayılırım.
İçimdeki öküz de sanırım bu.Bu karşılıksız verdiğim değer.Aslında çözüm basit.Bu arkadaşımı yakınlık derecemden soyutlamak yapmam gereken.Onu olabildiğince düşünmemek ve onunla iletişime geçmeye çalımamak.Ama benim ne tarz bir psiko olduğumu biliyorsunuz.Zaten hayatım bomboş.Hayatta sanırım ailem harici kimsenin hayatında önemli bir etken değilim. Oysa ben de belki çoğu insanın istediği başka insanların hayatında fark yaratmak istiyorum.Etkisiz eleman değil.
Zaten biliyorsun nefret sendromum var.Çoğu insandan sıkılıyorum.O yüzden değer verme ihtiyacımı karşılayacak insan bulamıyorum.Herkeste kusurlar buluyorum.Evet işte böyle.Neyse hadi görüşürüz..
Yorumlar
Yorum Gönder